Vijf jaar verder…

Vandaag precies vijf jaar geleden begon voor mij een nieuw leven. Ik wist toen nog niet dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Nooit meer zo vanzelfsprekend en onbezorgd als het was. Op maandagochtend 19 juni 2017 stapte ik vol vertrouwen het ziekenhuis binnen, afdeling 131 voor een röntgenfoto. Ik liep al maanden (ja ja, ook ik was zo iemand die veel te lang doorliep…) met een knobbel in mijn borst. Toch was er bij mij totaal geen sprake van paniek. Ik vond namelijk dat ik heel goed en gezond bezig was met mijn leven. Dacht dat de knobbel het gevolg was van opgezette melkklieren door mijn zwangerschap. Bovendien had mijn schoonmoeder al twee keer borstkanker gehad, en het leek mij niet logisch dat ik dat ook zou krijgen. Achteraf natuurlijk bullshit logica… 

Om 08:45 uur was ik aan de beurt. En je raadt het al… foute boel! Direct werd er een punctie gedaan en nog geen uur later zat ik aan tafel bij de Borstkliniek. Op dat moment was er nog veel onduidelijk. Het enige wat duidelijk was, was dat er sprake was van kankercellen in mijn borst. Ook op dat moment sloeg de paniek nog niet toe. Mijn moeder, die erop gestaan had om mee te gaan naar het ziekenhuis, omdat mijn man in het buitenland verbleef, was behoorlijk emotioneel. Haar dochter borstkanker… Terwijl ik nuchter en kalm bleef. Ik voelde me namelijk helemaal niet ziek. Dat is ook een hele gekke gewaarwording. Er wordt gezegd dat je iets in je lichaam hebt, wat vreselijk fout is en zelfs dodelijk kan zijn, maar je voelt er nagenoeg niks van.

Bij mij kwam de boodschap pas echt binnen toen ik drie dagen later een telefoontje kreeg van de arts, die bevestigde dat er sprake was van een kwaadaardig en redelijk actief tumor in mijn borst. Vanaf dat moment kwam de figuurlijke rollercoaster echt op gang. Binnen een week ging ik onder het mes om mijn poortwachterklier te laten verwijderen, waarna bevestigd werd dat er geen sprake was van uitzaaiingen. Opluchting alom! En dat werd gevierd. Ik zal nooit vergeten dat de hele familie ons thuis zat op te wachten. Ze wisten nog van niks. Hoe onwijs blij iedereen was met dit positieve nieuws. Wát een medeleven, blijdschap en emotie. De volgende dag vetrokken we met goede vrienden naar Concert at Sea in Zeeland. Daar hebben we samen het leven gevierd. Fantastisch! De liefde, bezorgdheid, het medeleven, de aandacht die ik in die tijd gevoeld heb was overweldigend. Zo erg dat ik mezelf soms nog schuldig kan voelen voor de hoeveelheid aandacht, die ik van iedereen mocht ontvangen, maar niet altijd terug kon geven.

Na een fantastisch weekend in Zeeland hebben we de caravan gepakt en zijn we met ons gezin naar Zuid-Frankrijk gereden. Ook die tijd was mij en ons gelukkig gegeven. Het was mijn laatste vakantie met twee borsten. En voor het eerst sinds jaren zag ik hoe mooi die borsten waren. Gek toch hè, dat je iets pas echt gaat waarderen als het er (bijna) niet meer is. Hoe beleving en emoties veranderen door een enkele gebeurtenis.

Het werd een heerlijke vakantie. Maximaal genieten. Eenmaal thuis moest ik me meteen klaarmaken voor de operatie. Een borstamputatie was onvermijdelijk, omdat het tumor bijna net zo groot was als mijn borst. Na verwijdering van het tumor zou er bijna geen borst meer overblijven. Een directe reconstructie behoorde tot de mogelijkheden, maar zag ik niet zitten. Ik wilde geen ‘troep’ in mijn lichaam. Eerst maar eens ervaren hoe mijn lichaam met één borst aanvoelde. Het bleek voor mij de juiste keuze. Doordat de wond prachtig genezen is en er nauwelijks een litteken zichtbaar is, ziet het er heel mooi uit. Natuurlijk zijn er ook nadelen. Een BH of bikini kopen is niet zo vanzelfsprekend en een uitdaging met één borst…

Na de operatie volgende zes pittige chemokuren. Toen pas voelde ik me echt ziek. Iets waar ik behoorlijk tegenop zag. Vooral omdat ik mijn haar zou verliezen. Nog nooit had ik mezelf met kort haar gezien, laat staan kaal. Gek genoeg vond ik dat veel erger dan mijn borstamputatie, want toen werd mijn ziekte echt zichtbaar voor de buitenwereld. Mijn kale hoofd wende gelukkig snel, ik had een pracht van een pruik en kon de chemo’s best goed handelen. In januari 2018 zat het hele traject erop en begon voor mij de tijd van herstel. Van het terugwinnen van mijn energie, het herstellen van spierkracht en het overschakelen naar een andere mindset en manier van leven. Een proces wat jaren in beslag neemt en misschien wel nooit stopt. Nog steeds merk ik dat er dingen beter gaan. Al gaat het nu met hele kleine stapjes, de vooruitgang is er nog steeds.

Sinds 2020 ben ik de ondernemersweg ingeslagen en officieel gestart met LinBusiness. Mijn pad gaat over bergen en door dalen. Ik geloof dat ik een waardevolle bijdrage kan leveren aan de reis van andere ondernemers. Mijn ervaring met borstkanker zorgt ervoor dat ik niet zomaar opgeef. Dat ik focus houd op mijn doel, mijn stip op de horizon. Dat ik doorga, waar ik anders misschien wel had gestopt. En het is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik wil mijn stok nogal eens te ver zetten. Maar waar ik vroeger altijd maar doorging, geeft mijn lijf dat nu duidelijk aan. Of misschien moet ik wel zeggen, heb ik nu geleerd om naar mijn lichaam te luisteren. Dat maakt dat ik constant bezig ben met doseren en balanceren. Niet meer moeten, maar mogen. Vertrouwen op mijn gevoel en mijn verstand wat vaker links laten liggen…

Toen ik mijn verhaal opschreef, vroeg ik mezelf af waaróm ik dit graag wil delen. Het antwoord dat bij mij naar boven kwam, is het volgende. Ik wil je laten weten, dat ik dankbaar ben, dat mij dit is overkomen. Blijkbaar had ik iets nodig wat mij kracht, energie, inspiratie en wijsheid zou geven. In mijn geval was het borstkanker wat mijn leven verrijkt heeft. En hoewel ik dit vijf jaar geleden niet kon bevroeden, kan ik nu oprecht zeggen dat ik blij ben dat mijn leven niet meer hetzelfde is, maar veel beter en veel rijker. Doordat ik veel bewuster en met meer aandacht midden in het leven sta.

Graag deel ik mijn levenslessen om anderen te inspireren. Dat er altijd zon schijnt achter de donkere wolken, en dat je je dromen achterna moet jagen. Dat je vooral niet op moet geven als het tegenzit. Maar daar juist de motivatie uit moet halen om nieuwe stappen te zetten. En vooral ook dat er zoveel genezende kracht in ons lichaam en geest zit. Ga op onderzoek uit en maak daar gebruik van.

En ik zal je eerlijk zeggen, dat het geen makkelijke weg is. Dat angst, twijfel en onzekerheid mij regelmatig uit het veld proberen te slaan. Maar dat laat ik niet gebeuren, want ik geloof in mezelf en ik hou van mij!

“Things do not happen. You make them happen!”

Nieuwsgierig wat ik voor jou kan betekenen?

Stuur een persoonlijk bericht of e-mail naar contact@linbusiness.nl voor een vrijblijvende inspiratiesessie, waarin ik je sowieso waardevolle tips geef hoe jij WOEST aantrekkelijk wordt voor klanten.